1. chłopak poznaje dziewczynę
2. chłopak traci dziewczynę
3. chłopak odzyskuje dziewczynę.
Do tego dodajemy wątki dedykowane właściwemu gatunkowi filmowemu - komedii, thrillerowi, sensacji, dramatowi itp.
Weźmy taki "Titanic". Romantyczna relacja Jacka i Rose ukazana jest na tle monumentalnego statku, przy czym statek ten jest ciągle na pierwszym planie, a scenariusz nie zakłada wałkowania pobocznych wątków, takich jak na przykład struktura klasowa społeczeństwa irlandzkiego na początku XX wieku.
Zaczęło się od filmu "Ant-man i Osa" - marvelowskie widowisko we właściwej sobie konwencji, na które poszliśmy w czwórkę. Jako że w kinie konkurs, po wklepaniu kodu okazało się, że wygraliśmy dwa darmowe bilety, do zrealizowania końcem sierpnia.
Z bieżącej mizerii repertuarowej wybraliśmy "The Meg".
Boże, pomiłuj. Nawet boski Jason nie ratuje.
Został drugi bilet.
- Małżon, chodź. Może być fajny film.
- No nie wiem.
- Oj, no weź. Samoloty, strzelanki w powietrzu, w dodatku historyczny.
Wreszcie się zgodził.
Ostatni raz tak patrzyła na mnie koleżanka, którą namówiłam na "Smoleńsk". Po wszystkim stwierdziła:
- Masz szczęście, że dzisiaj środa i bilety są o połowę tańsze. jakbym miała na to wywalić 25 zeta, to by mnie szlag trafił.
Co mi nie zagrało w ""Dywizjonie 303. Historii prawdziwej"?
1. Tytuł: takie czasy, że jak słyszę "historia prawdziwa", to się jeżę. Wszak wiadomo, że historię piszą zwycięzcy, a tam niekiedy cuda wychodzą, mniej więcej takie jak legenda tych, którzy przebywali w hali nr 26. Ja osobiście uważam, że prawda jest jak rzyć - każdy ma swoją. Z drugiej strony film na podstawie książki Arkadego Fidlera, a on tam wtedy był i wszystko widział na własne oczy.
2. Efekty specjalne - bynajmniej nie chodzi mi o wysokość budżetu; ja wiem, że kasa wydana na polski film wystarczyłaby na 45 sekund niespecjalnie wymagającej sceny ze "Strażników Galaktyki". Ale, na Boga kochanego, to miało być o Dywizjonie 303! Gdzie te strzelanki, gdzie pogoń za wrogiem, gdzie upadki messerschmittów i hurricanów w wodę? Najbardziej rozczarowująca scena to ta, opisana jako "15. września 1940. Najważniejszy dzień walk o Anglię". Wyprężyłam się jak struna,
ale po 30 sekundach było po ptakach.
4. Dywizjon 303 (piloci) - za serce mnie ujął sposób pokazania bohaterskich awiatorów: opoje-gołodupcy, tankujący gin z tonikiem na koszt codziennie kogoś innego. Ja rozumiem, że pewnie święci nie byli, ale z filmu wynika, że do samolotów musieli ich wsadzać.
5. Natężenie patosu na milimetr taśmy filmowej - "bloody Poles", "tylko jeden pilot umie tak latać" (kwestia wypowiadana przez jakiegoś zestrzelonego Niemca), "They will all die, and you don't care", "but I want to fight" - normalnie jakbym Sienkiewicza oglądała. Razi. Drażni. Śmieszy.
No nie umieją Polacy kręcić filmu historycznego bez zadęcia.
A przecież wystarczyło nie kombinować i opowiedzieć losy całej eskadry, ewentualnie czterech muszkieterów albo jednego z nich. Skupić się na wizualnej stronie filmu. Nie mnożyć wątków od czapy. Oddać hołd tym, którzy zginęli i tym, którym Polska Ludowa tak pięknie odpłaciła (ironia to była).
Podsumowując - film taki sobie, raczej kinowy, bo w tv migawki z walk powietrznych będą marniutkie (chyba że ktoś ma plazmę na pół ściany), wymagający wiele cierpliwości, bardziej ku pokrzepieniu serc niż dokumentalny czy wzbogacający wiedzę. Nietęgo też ze scenariuszem.
Za to muzyka z trailera - miodzio!
Dlatego też - korzystając z zasobów cioci Wikipedii - wiemy, iż Dywizjon 303 był spadkobiercą III/1
Dywizjonu Myśliwskiego warszawskiego (odznaka 111 Eskadry Kościuszkowskiej).
