Jak zwykle kemping, jak zwykle namiot.
Kemping się nazywał Bella Italia, ale tak naprawdę powinien się nazywać Little Holland czy Netherland czy jak oni nazywają swój kraj. Siedzieliśmy niczym w okopie, otoczeni żółtymi rejestracjami oraz ludźmi mówiącymi chropowatym językiem, bladymi Brytyjczykami mogącymi robić za latarnie morskie oraz - z rzadka - Niemcami. Język polski słyszeliśmy wszystkiego cztery razy.
I w sumie nic z tego, bo wszyscy żyliśmy w zgodzie i pełnej harmonii.
Ostatniego dnia pobytu Zuzi zamarzyła się przejażdżka pedalo, czyli włoskim rowerem wodnym. Załadowaliśmy się i ruszyliśmy w głąb jeziora, ale nie dalej niż 300m od brzegu.
Zaraz po wypłynięciu Zuzka zjechała z piskiem do wody, wskoczyła w koło ratunkowe i chichocząc z radości chlapała nogami.
Tymczasem Krzyś wystrojony w koszulkę, pływaczki i czapkę całą drogę gderał o bezsensie pływania pedalo.
- Ale po co pływać po wodzie? Ja chcę na brzeg!
- Wskakuj do wody.
- Nie, bo mam koszulkę.
- Skacz w koszulce.
- Ale tak nie można!
- Skacz! Koszulka wyschnie!
- Nie! Nie! Nie!
Wtedy Małżon złapał Krzysia z rękę i bezceremonialnie chlupnął do jeziora.
- Aaaaaaauuuuuuóóóó - zawył Krzyś z wściekłością - No i klops! Co nalobiłeś?! Moja ukochana koszulka, najlepsza, przepadła, już po niej! A tak ją kochałem! Wszystko przez ciebie!!! Aaaaaaaaaa!!!!
Trzeba go było wyciągać z wody i od tego momentu tworzyliśmy osobliwą orkiestrę: piszcząca z radochy Zuzia, wyjący rozpaczliwie Krzyś, ja - klnąca na czym świat stoi i skrzyp pedałów, kiedy zataczaliśmy kolejne kółka po Gardzie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz