Vivat geocaching!

Wszelkie nałogi są złe.
Mój doprowadza rodzinę do rozpaczy, a kiedy wymówię słowo na "k" widzę w ich oczach żądzę mordu.

Karpacz.

- Tu bliziutko jest kesz.... pójdziemy?
- Zdefiniuj "bliziutko"
- Kilometr. Bez siedmiu metrów.
- W linii prostej. Droga poprowadzi cię dwa razy dalej.
- To ja pójdę z Zuzią, a wy idźcie do kawiarni, zamówcie gofry czy lody.
- Ale wracajcie szybko.
- Bardzo szybko. Ma się rozumieć.

Pierwszy kesz szybko odhaczony. Sprawdzam czas.
- Zuzka tu jest drugi kesz. Skoczymy? - pytanie w zasadzie retoryczne, bo małolata i tak nie ma gdzie pójść.
Ale drugi kesz jest przemyślniej skryty. Latam wśród gałęzi, hasam po głazach, wspinam się na pagórki, zeskakuję z górek niczym kozica.

Telefon.
- Gdzie jesteś?
- Już wracam - odpowiadam grzebiąc w chaszczach.

Pięć minut później.
- Gdzie jesteś teraz?
- No idziemy w waszą stronę - mamroczę wsadzając łeb do jamy.

Pięć minut później.
- A którędy idziesz?
- Którędy? Eeeee... no tam, gdzie wy... - mówię rozglądając się uważnie. Na wszelki wypadek dodaję do głosu nutkę urazy.

Pięć minut później. Telefon. Na wszelki wypadek nie odbieram.

Kolejne pięć minut.
- Już nie ściemniaj, że idziesz, bo byśmy cię widzieli...
- Jest! Jest! - drę się.
- Co jest?
- Eeeee.... no ta stacja benzynowa. A wy nas nie widzicie?
- Mamo - wtrąca Zuzia - jak zaraz nie pójdziemy, to będziesz miała przegwizdane.
- Tata mnie zabije - odpowiadam narzucając plecak i ruszając biegiem.
- Nie martw się - mówi moja ukochana Córeczka - zamówię ci trumnę.

Cztery kesze jednego dnia!
Ha!
Jak mawia Zuzia: jestem przekozakiem.