Zostanę biznesmenką

Zastanawiam się nad otwarciem własnej działalności gospodarczej.
Oferta będzie skierowana do osób odchudzających się oraz na diecie i polegać będzie na wypożyczaniu moich Dzieci w porze obiadowej dla zainteresowanych.
Bo u nas wygląda to tak.
Najpierw jeść dostają dzieci. Czuwam, żeby zjadły w miarę dużo, a przynajmniej tyle, aby nie odczuwać głodu. Potem należy powtórzyć kilkukrotnie pytanie: "czy jesteś najedzona/najedzony?" Drążymy kwestię, aż usłyszymy kategoryczne: "tak mama, czemu się ciągle o to pytasz?".
Wówczas mogę nałożyć sobie swoją działkę. Gdzieś tak po dwóch machach widelcem nadchodzi Zuzia albo Krzyś (nie ma reguły).
- Co tam? - pytam.
Cisza.
- No co się stało?
- Jeść.
W tym momencie coś we mnie zaczyna cichutko łkać.
- Co chcesz jeść?
- To samo co ty.
I tu dygresja. Jako w jednej setnej wielkopolanka, nie znoszę marnotrawstwa i gotuję tyle, aby wszyscy się najedli, ale nie było co wywalać do śmieci, bo to grzech. I teraz rozglądam się nerwowo po garach; mnożę ułamki, liczę (cztery, dwa w domyśle), wyciągam średnią i wychodzi mi, że dla Małżona mam wyliczone po aptekarsku, no więc mówię szlochając wewnątrz:
- No to siadaj dziecko, dam ci trochę od siebie.
I odkładam porcję.
Nadciąga drugie Maleństwo. Patrzy żałośnie na jedzącego brata albo siostrę (nie ma reguły) i przełyka głośno ślinę.
- Chcesz też? - zapytuję zrezygnowana, a mojej wewnętrzne jestestwo płacze coraz głośniej.
Odkładam połowę z tego, co zostało mi na talerzu i zastanawiam się, co zrobić z resztą: jeść czy nawet nie podrażniać bez sensu żołądka. Wybieram opcję pierwszą i pożeram resztki.
No a potem przychodzi Małżon i nakłada sobie obiad. Bez szczególnego zaskoczenia obserwuję, jak sytuacja się powtarza; najpierw smutne spojrzenie głodomora, potem przełykanie śliny,  bolesne westchnięcia, dwa kroczki na paluszkach i Małżon zostaje ograbiony z 2/3 obiadu.
I tak sobie pomyślałam, że może dałoby się zarobić na apetycie Zuzi i Krzysia. Bo choćby nie wiem, ile taki dietetowany nałoży sobie na talerz, lwią część zjedzą moje dzieci.

Tak więc sami rozumiecie, że mój odstający bebol to nie objaw dobrobytu, tylko opuchlizna głodowa.