Krzyś prankuje tatusia

Ja to widzi Małżon:

Jak to widzi Krzyś:

Jak to się odbyło:

Wystrojony w pływaczki, dodatkowo zabezpieczony makaronem w pasie, stanął Krzyś u szczytu zjeżdżalni na CRS, pomiędzy ojcem rodzonym a siostrą i słuchał z poważną miną:
- A teraz Krzysiu zjedziemy ze zjeżdżalni i będzie fajnie. Najpierw zjadę ja, a potem ty z Zuzią za rączkę. Ja będę cię łapał. Okej?
- Okej.
- No to siuuuuuup - i Małżon ześliznął się z wdziękiem ze zjeżdżalni.
Głowę wynurzył z wody dokładnie w chwili, by ujrzeć jak pływaczkowo-makaronowy Krzyś odwraca się na pięcie i schodzi po stromych schodach. Obok brata stała Zuzia z głupią miną, rozkładając ręce w geście "nie-mam-pojęcia-o-co-chodzi".
Małżon wyskoczył z basenu i, drobiąc niczym gejsza, po śliskich kafelkach ruszył spirintem w stronę schodów na zjeżdżalnię.
- A ty co?!!! - huknął na małego renegata w połowie stopni.
Krzyś spojrzał na ojca niewinnymi oczętami i odpalił:
- Lozmyśliłem sie.

- No przecież jakby fiknął z tych schodów to koniec. Mało nóg nie połamałem tak leciałem - opowiadał mi potem z przejęciem Małżon.
- No i co zrobiłeś?
- A wziąłem dziada pod pachę i ostatecznie zjechaliśmy.
- A chciał?
- No tak jakby.
- To znaczy?
- To znaczy, że mu loda obiecałem jak zjedzie.

Pierwszy dzień wakacji Małżona. Christine

Jak zaczynać wakacje - to z przytupem.

- Nie wiem, co ty będziesz z nim robić - uprzedziła mnie lojalnie Babcia Ala - ale nudzić się nie będziesz na pewno.
Sęk w tym, że oznajmiła mi to dopiero w dniu ślubu, więc kapkę za późno.

Życie z Małżonem, funkcjonującym zgodnie z zasadą Ordnung muss sein, komplikuje się potwornie, w sytuacji wyłomu z rutyny dnia codziennego.

- Małżon, musisz dziś odwieźć Krzysia do przedszkola, bo ja nie zdążę. Muszę jeszcze kupić kwiatek na zakończenie roku szkolnego dla Zuzi.
- Ale ja mam na dziewiątą, nie zdążę, trzeba było mi wczoraj powiedzieć, ubierz go chociaż, ty nie masz czasu, ja też, z tobą tak zawsze, mogłaś uprzedzić....
(najlepiej miesiąc wcześniej)

Gdera i gdera, mną miota jak cholera, ale nic nie mówię.

Wreszcie - idą.
Małżon na galowo, koszula, krawat, gajor, Krzysiu też wytwornie, bo w końcu wakacje, trzeba godnie wyglądać. Leje, więc jadą autem.

Niecałe pięć minut potem zadzwonił telefon.
- Zjedź do garażu - zadudniło coś katedralnym pogłosem

Zjeżdżam ci ja na dół, patrzę i nie wiem, co powiedzieć. Normalnie mnie zamurowało.

Małżon stoi przed autem, krew mu się z nosa leje strumieniem, koszula, tak starannie przez niego z rańca prasowana, upstrzona czerwonymi plamami.

- Co się stało?
- Walnąłem się drzwiami od samochodu.
- Ale jak???
- Nie wiem jak!!! Otwierałem samochód.
- No i co? Nie zmieściłeś się do auta?
- Weź już skończ tę ankietę, spóźnię się do roboty. Muszę iść się przebrać... No i z czego się śmiejesz??
- Nie śmieję się; kaszlałam tylko.
- Taaaa ... "kaszlałam"...

Obficie brocząc krwią, z głową wysoko uniesioną do góry, pojechał windą na górę, żeby się przebrać.

Zajrzałam do wnętrza samochodu. Grzeczniutki Krzyś siedział spokojnie na foteliku.

- Krzysiu, co się stało?
- Tata walnął się w nos.
- Bardzo krzyczał?
- Dalł się.

Nie spytałam, co krzyczał i jakich słów użył. Zamiast tego zapięłam synka i roześmiałam się na głos.

-------------------------------------------------

Żart żartami, ale ten samochód też mnie kiedyś zaatakował.
Ongiś podsłuchałam rozmowę dzieciaków z klasy Zuzi o rodzinnych samochodach. Okazało się, że prawie wszystkie mają imiona: ktoś jeździ Cytryną, czyjaś mama Renatą, czyjś tata Białą Strzałą. Nasz samochód nosi ogólną nazwę Przygodowozu, ale po ostatnich wybrykach ochrzciłam go Christine.

Spinning around

Nie rozumiem szału na spinery. W ogóle nie wiem, na czym polega frajda wyciągana z kręcącego się cosia o dziwacznym kształcie.

Do rzeczy.

Miauczeli, miauczeli aż wymiauczeli.
Bo, oczywiście, wszyscy w klasie mają (niektórzy po dwa), tak samo jak mieszkańcy Polski oraz Australii.

Akurat w markecie rzucili spinery w promocyjnej cenie, więc pobiegliśmy truchtem, żeby, Boże uchowaj, nie wykupili.
Tatuś obiecał, tatuś kupi, mama zostanie w holu sklepu pilnować rower Zuzi.

Poszli.
Wracają.
Dzieci wyją.

- Nie ma mamo! Nie ma! - zawodzą łzawo.
- A pytałeś się kogoś na sklepie? - pytam Małżona
- A jak się miałem pytać jak nie wiem nawet co to jest i jak wygląda?! - burczy
Wziął z regału ulotkę, obczaił i zawrócili do sklepu.

Wracają.
Dzieci przeszczęśliwe.
Z daleka machają pudełeczkami ze spinerami.
Niecierpliwe paluszki rozrywają kartoniki nad śmietnikiem, żeby posiąść mroczny przedmiot pożądania.

I nagle - trach!
Krzysiowy spiner wpadł do śmietnika.

Po kilku minutach przetrząsania śmieci, głośnym płaczu Krzysia, nerwowym potrząsaniu workiem i rechocie Małżona - spiner się znalazł.

Krzyś i dinozaury

Wymarłe gadziny są wielką namiętnością Krzysia.
Ma ich tyle, że nie liczymy ich na sztuki, tylko na kilogramy, wiadra, wielkość i gatunki.
Co gorsza - ciągle nadchodzą nowe.

(Słuchajcie, pytają wszyscy z okazji urodzin, imienin, dnia dziecka, Bożego Narodzenia, zajączka, hanuki i Święta Dziękczynienia, jakiego dinozaura Krzyś jeszcze nie ma, bo chcemy dać mu w prezencie? Odpowiedź jest zawsze taka sama: jeszcze nie odkopali takiego. Potem wymieniam nazwy tych, które ma, a rozmówcy robią wielkie oczy, drapią się z zakłopotaniem po głowie i mówią "kurczę, nawet nie wiedziałem, że tyle ich było").

- Mama, a ja jeszcze nie mam lambeozaura - marudzi synuś przeglądając swoją kolekcję.
- Krzysiu, rany boskie, skąd ja ci lambeozaura wytrzasnę?! Ostatnio cieszyliśmy się z tatusiem jak znaleźliśmy terizinozaura i dilofozaura. A Ciocia z Krakowa pół miasta zlazła, zanim znalazła dla ciebie elasmozaura bo też jęczałeś, że nie masz! A jak Wujaszek Wania nawiózł ci dwa plecaki dinozaurów siegających ci po kolana to tylko burknąłeś, że takie to już masz.

  

Ale - tu trzeba przyznać - bawi się nimi wszystkimi i jego kolekcja, liczona w tysiącach złotych, jest dobrą inwestycją.
Podczas zabawy dinozaury są jego; podczas sprzątania są dobrem wspólnym, a szczególnie moim.
- Krzysiu, zbieraj dinozaury do pudełek! Słyszysz? No zbierajże je w końcu! Krzyś! Ostatni raz mówię, zbieraj dinozaury do ...
- No zbielam, nie musisz mi pieldylion lazy przypominać - fuka i niesie jednego po drugim do wiader, szuflad, wózka i koszyczka.

Zuzia dowiaduje się o dzieciństwie mamy

Oczywiście, dzieci zdają sobie sprawę, iż rodzice byli kiedyś mali i żyli w jakimś prehistorycznym okresie zwanym "zamoichczasów". Z lubością opisuję dzieciom, jak ongi wyglądał świat; ważność mojego przekazu podkreślam surowym zmarszczeniem brwi, gderliwym tonem oraz znacząco wzniesionym palcem wskazującym. Świat ten był piękny: trawa była zieleńsza, rabarbar smakował jak ambrozja a relacje społeczne bliskie były rajskim, zanim Ewa zjadła wiadomo co z wiadomo czego.
Jednakowoż czasy te miały swoje ograniczenia.
Buszując po dziale dziecięcym w największej światyni konsumpcji w ZG (aczkolwiek sklepy zamykają się tam na potęgę), zauważyłam z zazdrością:
- Ha! Gdyby za moich czasów były takie ciuchy, to wyglądałabym jak gwiazda!
- A nie było?
- A co ty! Był jeden sklep.
- Na całą galerię????

Heheheh ... ostatni raz jak się tak uśmiałam, to spadłam z dinozaura...