Ze śmieciami dookoła świata

- Idę do apteki - zakomunikowałam

- Wynieś śmieci - powiedziała Babi

 

Siur fing

 

Złapałam worek i raźno pomaszerowałam.

 

Wyszłam z bloku, minęłam śmietnik, doszłam do połowy ulicy. Zmarszczyłam nos.

- Coś mi tu nie gra.

 

Gdyby nie mój legendarny refleks, śmieci doszłyby aż do apteki.

Eksplozja lata

W fokusie, zaraz po wejściu:

tylko zamiast spódnicy były dżinsowe krótkie spodenki, wycięte po pas i tak wąskie, że chyba ubierała je przy pomocy łyżki do butów.

- Gdzie się gapisz? - warknęłam

- Sklepu szukam - odpowiedział lekko roztargnionym głosem.

- Na jej nogach?!

- Bo właśnie sobie przypomniałem, że potrzebuję krótkich spodenek.

- Takich, jak ta laska?

- Nieco mniej wyciętych.

Ha! Oto dowód, że się gapił! Bo niby skąd by wiedział, że były wycięte?!

Kobiety już takie są

Na placu zabaw Krzyś skumał się z dwoma mocno nieletnimi blondyneczkami.
Radośni niczym

pobiegli na karuzelę, na której Krzyś zasiadł i zarządził:
- Ale powoli mnie klęćcie, bo szybko nie lubię.

Blondyneczka nr 1 powiedziała:
- Ja klęcę
Blondyneczka nr 2 odrzekła:
- Ja klęcę
Nr1: Ja!
Nr2: Ja!
Nr1: Ja!
Nr2: Właśnie ja!
Nr1: Nie lubię cię! Idę!
Nr2: Ja też idę!

I poszły. Jedna w lewo, druga w prawo.

A na karuzeli został Krzyś z okropnie nieszczęśliwą miną.
Bo nie miał go kto kręcić.

Cwana sztuka

- Które z was mi to wytraciło?!
Stoję zagniewana w pokoju trzymając w ręce Strasznie Potrzebną Rzecz Która Na Co Dzień Stoi Na Brzegu Wanny.
Przed oczami mam dwoje potencjalnych winowajców.
Oboje odwrócili wzrok: Krzyś ochoczo bawi się dinozaurami, Zuzia z zaciekawieniem zagapiła się w telewizor.
- No?! - powtarzam nieco głośniej.
Zuzia wzdycha ciężko:
- No to będę ja.
- A mogę wiedzieć do czego ci to było?
- Robiłam magiczną pianę w kąpieli.
- O, no bardzo elegancko. Sądząc po tej marnej resztce w butelce, magicznej piany musiało być po sufit. Trudno. Odkupisz mi.
- Dooooobra.
- To wyskakuj z kasy, bo właśnie idę do drogerii.
Wstała z ociąganiem i podeszła do skarbonki. Pogrzebała rączką i wyjęła banknot dwudziestozłotowy.
- Wystarczy?
- Wystarczy - odrzekłam łaskawie
- Ej, mamo ...
- No?
- Tylko najtańszy kup. Aha. Reszta i paragon dla mnie.

Gacie w KRACIE

I pomyśleć, że jest na świecie firma, która produkuje smakołyki z poniższych składników:

Buszując po internecie Zuzia natrafiła na kanał wychwalający te słodycze i, po obejrzeniu całej serii filmików, rozpoczęła procedurę wiercenia dziury w brzuchu Małżonowi.
Małżon tradycyjnie się nie zgodził, po czym po kilku dniach zuziowego machania rzęsami i kręcenia piruetów na ogonie, zamówił paczuszki z japońską myślą techniczno-kulinarną.
Dzień po przyjeździe Zuzia zerwała się bladym świtem, rozerwała pudełka i przystąpiła do pracy:

Przyglądaliśmy się temu z ciekawością, Krzyś wirował wokół stołu niczym zabawkowy bączek, a wszyscy przejęci, że zaraz będziemy zjadać japońskie cudeńka.

No cóż.
Smakowało jak wygląda.

Zuzia ugryzła, mlasnęła, po czym odsunęła od siebie talerz i orzekła:
- Proszę tatusiu, to dla ciebie. Z okazji imienin.
- Co, nie smakuje? - zarechotałam złośliwie
- Nie, nawet smaczne, ale ... pomyślałam o tatusiu ...
Małżon odgryzł kawałek suszi z krewetką, skrzywił się i stwierdził:
- Eeeee tam.
- Ja nie jem tego gówna - wyrwało się Zuzi szczerze.

Także tak.
Internety kłamio.

Zuzia wraca z kolonii

Po 7 (siedmiu) całych, długich dniach bez:

oraz:

i:

a także:

jak również:

ponadto:

 plus:

 jak i:

a takoż:

nadto:

tudzież:

ponadto:

WRÓCIŁA.

JEST.

MOJA CÓRECZKA

* rysunki obrazujące powiedzonka wszystkich mam świata zaczerpnięte ze strony https://www.facebook.com/WkurzonaMama

J-23 znowu nadaje

Tak więc Zuzia się kolonizuje, a nasz Człowiek w najbliższym otoczeniu donosi:

Rozmowa telefoniczna z Zuzią:
- I co dzisiaj ciekawego robiliście?
- Spacerowaliśmy.
- Gdzie?
- Do miasta.
- Ładne to miasto?
- Nie.
- A coś fajnego widziałaś?
- Nie.
- Na pewno?
- Tak.
- To w sumie lipna ta kolonia.
- NIE! Jest superfajnie! O, mamo, bo zapomniałam ci powiedzieć, że w muzeum figur woskowych byliśmy!
- No coś takiego! I jak było?
- Fajnie.

I tak całe osiem minut.
Oprócz tego Zuzia zakupiła: długopis ze swoim imieniem, spinner, klejącą plastelinę i saszetę w kwiaty.

Z żalem odnotowuję, iż nie nabyła jeszcze magnesu na lodówkę, buteleczki z bursztynem ani nawet okazjonalnej poduszki.

Zuzia jedzie na kolonie

Przyniosła nam Zuzia do domu katalog swojej szkółki tanecznej z ofertami "obozów" tematycznych.
Czego tam nie było?!
Tańce, malowanie, podstawy dziennikarstwa, kucharzenie, fotografowanie, normalnie cuda na kiju.

I tylko cena nie taka - 1500 zł za 6 dni z dowozem własnym pod Poznań.

- Nie - zawyrokował Małżon ku rozczarowaniu pierworodnej.

Zuzia nie z tych co się poddają; wierciła dziurę w brzuchu, załatwiła sobie koleżankę do pokoju (Ilenka), obiecywała złote góry, byleby ją tylko wypuścić w przygodę życia, czyli kolonie.

Potem z kolei ja podsłuchałam rozmowę zaprzyjaźnionej Mamuśki z klasy Zuzi i tak znalazłyśmy ofertę ośmiodniowego pobytu w Międzyzdrojach za 900 zeta (resztę dopłaca szeroko pojęte miasto).

- Babciu jadę na kolonie!!! Do Międzyzdrojów!!! - cieszyła się Zuzia od marca do mniej więcej 23 czerwca, kiedy to bliskość wyjazdu zaczęła łagodzić jej entuzjazm.

No i właśnie tydzień przed wyjazdem Babcia Ala zagaiła od niechcenia:
- Mam nadzieję, że będzie ładna pogoda nad tym morzem na początku lipca.
- Nawet jak będzie beznadziejna, to dzieciaki będą tam miały zapewnione rozrywki.
- Ale ja nie o nich myślę, tylko o sobie.
- To wy też jedziecie nad morze? - zdziwiłam się (Bałtyk? Babcia i Dziadek to trekkingowcy i górale)
- Uhm
- A dokąd?
- Do Międzyzdrojów
- Akurat tam?
- No dawno nie byłam; zobaczymy co się zmieniło.
- A wiesz, że Zuzia też jedzie do Międzyzdrojów?
- Taaaaaaaak? O, no popatrz, co za zbieg okoliczności.
- Hotel, pensjonat?
- Pensjonat, o , na tej ulicy....
- Ty wiesz, że następny dom to kwatera Zuzi?
- Żartujesz!
- Babciu Alo, ty żartujesz. Mam uwierzyć, że przypadkiem jedziecie na początku lipca do Międzyzdrojów, na ulicę taką-a-śmaką, płot w płot z wnuczką?

Babcia Ala wyprostowała się z godnością i odrzekła poważnym tonem:
- Nie rozumiem, do czego zmierzasz. To czysty zbieg okoliczności.

Zarechotałam w duchu.

- Poza tym - ciągnęła tym samym tonem Babcia Ala - to nie ja rezerwowałam, tylko Dziadek.
- Pewnie go podpuściłaś.
- Ja?! W życiu! Ja mu tylko przypomniałam taką historyjkę. Parę lat temu też byliśmy nad morzem i siedzieliśmy obok grupy kolonistów. Te dzieciaki robiły wszystko, co chciały, właziły do wody po pas, a wychowawca spał na plaży. Poszliśmy mu zwrócić uwagę, to powiedział, że musi odespać, bo całą noc latali po korytarzach i musiał ich pilnować.
- No i co? Pilnowaliście dzieci zamiast tego pacana?
- Tak, trochę. Żeby do kryminału nie poszedł.
- Przestań głupoty gadać - wypalił nagle Małżon - byli z ratownikiem i drugim wychowawcą; nic im się nie stało.

We łbie mi się rozjaśniło.

- No nic - powiedziała Babcia Ala wesołym tonem - mam nadzieję, że nie będziemy sobie wchodzić w paradę. W końcu jedziemy tam odpocząć.